Briljanten koppel Ad (91) en Tineke (91)

“Eigenlijk was het liefde op het tweede gezicht want ik kende Tineke al van zien”, herinnert Ad zich. “En ik vond haar heel erg leuk.” Ad danste op die Bevrijdingsdag de hele avond met zijn vlam en bracht haar vervolgens met de fiets naar haar ouderlijk huis in Mariahout.

Die eerste ontmoeting was ook voor Tineke een bijzonder moment. Ze had eerder een goede vriend verloren en ging voor het eerst sinds lange tijd weer een keer uit. “Ad woonde in een boerderij bij de Dommelbrug, vooraan in Nijnsel. Als ik daar met vriendinnen langsfietste, keek ik reikhalzend uit of ik hem zag.” Haar verliefdheid was ‘heel hevig’, lacht ze.

Twee jaar later in 1957 later waren ze al zover om te gaan trouwen. Ad was aangenomen bij de Noordbrabantse Christelijke Boerenbond in Tilburg. Hun nieuwe huis in die stad was inmiddels ingericht en helemaal klaar om er direct in te trekken.

De trouwkaarten waren gedrukt voor 2 oktober 1957 toen een persoonlijk drama roet in het eten gooide. De moeder van Tineke werd ziek en de bruiloft werd uitgesteld. “Met de hand hebben we de trouwdatum op de gedrukte kaarten veranderd”, vertelt Tineke, “naar 16 oktober, veertien dagen later. Maar ook dat feest ging niet door. De moeder van Tineke overleed volkomen onverwacht op precies die datum.

“Het was een rottijd”, vertelt Ad. “De hele trouwerij in 1957 kwam op losse schroeven te staan omdat na de dood van Tineke’s moeder er een verplichte rouwperiode van zes weken was in de katholieke kerk. Daarna begonnen de adventsweken tot de Kerst en dan mocht je ook niet trouwen.” Gelukkig kwam er een oplossing. De pastoor stond toe dat de rouwperiode werd teruggebracht van zes naar vijf weken. Zo kon alsnog getrouwd worden op 27 november 1957, anderhalve maand later dan oorspronkelijk gepland.

Daarna kwam het leven van Ad en Tineke in een rustiger vaarwater. Na zes jaar Tilburg gingen ze terug naar hun geboortegrond in de Meierij. Ad kreeg een baan bij de Boerenleenbank en het echtpaar ging in Sint-Oedenrode wonen. Ze moesten er even op wachten maar tot hun vreugde werden in 1963 en 1966 twee dochters geboren, Lyanne en Monique. De laatste woont al langere tijd in Amsterdam met haar vriend. Lyanne is getrouwd en woont op een steenworp afstand van haar ouders.

Ad heeft altijd hard gewerkt. Hij zat veel op de baan en werkte ook in de weekenden, waardoor hij vaak niet thuis was. De opvoeding van de kinderen kwam dan ook meestal op de schouders van Tineke terecht. Dat vond ze wel eens moeilijk, maar uiteindelijk heeft ze zich haar rol kunnen vinden. Ze had gelukkig haar eigen hobby’s met de gymclub, Jeu de boules en de damessoos.

Tijdens het interview komt Ad plotseling aanzetten met zijn CV. Wat de aandacht trekt op het A4’tje is de opsomming van zijn vrijwilligerswerk voor het verenigingsleven. Zo was hij onder meer jarenlang actief als ‘parcouruitzetter’ voor de avond fietsvierdaagse in Sint-Oedenrode. Hij was nauw betrokken bij het museum in kasteel Henkenshage en bovendien vaak te vinden bij het Heemhuis. Met de informatie die hij daar opdeed, schreef hij een aantal boekjes. Ook was hij jarenlang betrokken bij de KBO. Voor al zijn werk werd hij in 2000 Lid in de Orde van Oranje-Nassau.

Maar de hobby’s zijn inmiddels gestopt. Hoewel ze allebei voor hun leeftijd nog redelijk vitaal zijn is de mobiliteit niet helemaal meer up-to-date. Tineke: “Fietsen doe ik niet meer, maar ik probeer nog elke dag nog één tot twee kilometer te lopen.” Het is haar manier van fit blijven. Voor Ad is het moeilijker. Hij loopt met een rollator en komt niet heel ver meer. “Dat is ook één van de redenen dat we niet meer naar de kerk gaan, het is tegenwoordig te ver weg.” Een andere is dat veel van hun vrienden uit de kerk inmiddels zijn overleden.

Ze zijn dus vooral thuis. Tineke kijkt Omroep Brabant en het Jeugdjournaal (“daar wordt alles goed uitgelegd”) en Ad leest het Eindhovens Dagblad. De puzzelpagina wordt gedeeld. Tineke maakt de woordzoekers en Ad doet de codekrakers. Briljant toch, zo’n huwelijk!