Diamanten koppel Wim en Nel: “Samen op dansles en daarna een frietje”

Het koppel is zestig jaar getrouwd en is daar trots op. “Maar het feestje volgt pas later”, vertelt Wim. We wachten op onze kleindochter Manon (22) die momenteel in China woont als uitwisselingsstudent. Ze volgt voor een half jaar een wiskundestudie op de universiteit van Hong Kong en komt pas eind juni terug naar Nederland. Het diamanten huwelijk van Nel en Wim wordt dan in familiekring gevierd; met hun drie kinderen Henk, Conny en Frank en de zes kleinkinderen.

Dat de twee elkaar in de jaren vijftig kónden tegenkomen mag een klein wonder heten. De familie van Nel komt oorspronkelijk uit het Zuid-Hollandse Oude Tonge op Goeree-Overflakkee. Daar was na de oorlog geen werk en daarom verhuist het gezin in 1949 (met nog zo’n honderd dorpsgenoten) naar Best waar schoenenfabrikant Bata op zoek is naar personeel.

“We werden met volle bussen naar Best gebracht en kregen goed te eten en te drinken.” Nel is dan pas negen jaar oud; ze zal later tot haar huwelijk ook jarenlang bij Bata gaan werken. De familie krijgt een nieuw huis van de gemeente in Wilhelminadorp. “Vier kamers! Met een douche en een toilet, ongelooflijk”, vertelt Nel. In Oude Tonge hadden we het toilet apart achter in tuin en van een douche hadden we nog nooit gehoord”.

De familie van Wim woont ook in Best. Zijn vader is een kleine boer met een gemengd bedrijf. “Tien koeien, een paar varkens en een paard”. Er waren zeven kinderen en het gezin had het net als dat van Nel niet erg breed.

Zowel Nel als Wim gingen daarom na de lagere school direct aan het werk. “Geld verdienen voor de familie, zo ging dat in die tijd”, vertelt Wim. Hij werkt drie jaar op de spinnerij van de Bata. Tegelijkertijd werkt Nel in een ander bedrijfsgebouw van dé werkgever van Best. Ze stikt schoenen aan de lopende band.

Toch ontmoeten Wim en Nel elkaar nog niet bij Bata. Dat gebeurt wel later tijdens de dansles die ze allebei in Best volgen. “Dansen was hét vermaak in die tijd, een kans om meisjes te ontmoeten”, vertelt Wim. “Mijn vrienden en ik gingen niet naar het café, want je had geen geld.” Dansles was het goedkope alternatief met daarna een frietje als afsluiting van de avond. Nel: “We hebben vaak tijdens de lessen met elkaar gedanst en werden na een tijd verliefd. We hadden drie jaar verkering en gingen toen trouwen.”

Wim had toen al snel door dat zijn toekomstige carrière niet bij Bata lag. “Ik wilde vooruit, was ambitieus en wilde niet in de Batafabriek eindigen.” Na zijn diensttijd (luchtafweer op de Beatrixkazerne in Eindhoven) ging hij leren voor timmerman. Hij werd aangenomen bij Betonson in Son, werkte in de timmerwerkplaats en volgde een ook nog een opleiding tot bouwkundig opzichter. Uiteindelijk werd hij afdelingschef en zou hij bijna veertig jaar bij Betonson in dienst zijn.

Op 22 april 1963 trouwden Nel en Wim. Er was een schijnend tekort aan woningen en een jaar lang waren ze in de kost bij een van de ouders. “Pas toen onze Henk werd geboren, kwam er een huis beschikbaar in Veghel”, lacht Nel. “Dat kregen we via Betonson die daar huizen voor werknemers had.”

Na die eerdere, moeilijke periode ging het ze voor de wind. Nel werd moeder van drie mooie kinderen en was er altijd mee in de weer. Met hard werken en zuinig leven werd een mooi leven opgebouwd. Waar ze eerst nog met de brommer van Veghel naar Best reisden, kwam er bij de geboorte van het tweede kind, Conny, een auto. “Pas toen kon ik mijn rijbewijs halen”, lacht Wim.

Het koppel kijkt tevreden terug op het eigen verleden. Ze zijn gelukkig met het evenwichtige leven dat ze tot nu toe hebben gehad, zonder al te grote tegenslagen. “We kunnen elkaar niet missen en daarom hobbelen we, ondanks inmiddels wat lichamelijke ongemakken, gewoon lekker door”.