Hoe gaoget mi oew, Anja?
MEIERIJSTAD - Gewone mensen maken nu bijzondere tijden mee. Omroep Meierij brengt ze in beeld ….
“Ik kan inmiddels zeggen dat het goed gaat, al heeft dat héél veel doorzettingsvermogen gekost. Ik ben nu twee maanden thuis na mijn IC-opname. Toen ik thuiskwam kon ik bijna niks: niet lopen, niet douchen, niet aankleden en zelfs mijn telefoon niet vasthouden. Nooit gedacht dat corona zo’n impact zou hebben!
Ik wist in eerste instantie ook niet dat ik corona had. Ja, ik voelde me niet lekker en grieperig. Maar omdat ik alleen in de fietsenwinkel sta, bleef ik werken. Ik wilde mijn winkel niet sluiten. Na een week afzien kon ik niet anders dan de deuren van de zaak op slot doen. Weer een paar dagen later werd ik nóg zieker.
Mijn zus en zoon dachten wél aan corona en belden de huisarts. Die constateerde hoge koorts, slechte longen en een zuurstofgehalte van maar 81%. Toen ging het snel. De ambulance kwam en ik kreeg meteen zuurstof. In het ziekenhuis leek het eerst wat beter te gaan. Maar de volgende dag ben ik in slaap gebracht en aan de beademing gelegd.
Ik zweefde op het randje en niemand wist welke kant het zou opgaan. Een spannende tijd voor iedereen, vooral voor mijn zoon. Hij woont nog thuis en was in quarantaine geplaatst. Helaas had hij inmiddels ook corona.
Na een week in slaap en aan de beademing was ik stabiel. Daardoor kon ik overgeplaatst worden van de IC in Den Bosch naar Utrecht. Daar weet ik zelf niets meer van. Vanaf het moment van binnenkomst in het ziekenhuis is bij mij alles blanco.
Mijn eerste herinnering is dat mijn zus via beeldbellen zei dat ik wakker moest worden. Zo hoopten de artsen dat ik zou ontwaken en minder onrustig zou worden. Ze hadden zelfs mijn handen moeten vastbinden, omdat ik steeds de beademingslang uit mijn keel wilde trekken.
Eenmaal wakker voelde ik me erg eenzaam op de IC. Vanwege het besmettingsgevaar was bezoek verboden. Mijn vriend, zoon en familie moesten het doen met foto’s die het personeel van me had gemaakt. Het personeel had het druk en daardoor duurde het soms een tijd voordat er iemand aan je bed kwam. Lastig, want door de kunstmatige coma was mijn spierkracht totaal verdwenen. Ik was daardoor helemaal afhankelijk van anderen.
Toch ben ik geen moment bang geweest dat ik het niet zou redden. Dat kwam omdat ik zelf niet wist en besefte dat ik letterlijk doodziek was. Dat kreeg ik pas te horen toen ik eenmaal weer thuis was. Toen heeft het wel even geduurd voordat ik alle puzzelstukjes op zijn plek had gelegd.
Nu durf ik weer naar de toekomst te kijken. En wat ben ik blij dat ik nog een toekomst heb! Dat is wat ik iedereen wil meegeven: geniet van het leven, het kan zo afgelopen zijn!”
Anja Korsten (55 jaar)
‘Hoe gaoget mi oew?’ is een rubriek van fotografe Ellis Rijkers en tekstschrijfster Hubertine van den Biggelaar.
