Hoe gaoget mi oew, Elise?
MEIERIJSTAD - Gewone mensen maken nu bijzondere tijden mee. Omroep Meierij brengt ze in beeld ….
“Anderhalve meter afstand houden is geen vanzelfsprekendheid voor blinden en slechtzienden. Zij zien de afstand simpelweg niet. Ook geleidehonden zijn niet getraind om die afstand te bewaken. Andere voetgangers hebben de neiging om stil te staan en te wachten tot ik om hen heen loop. Dat leidt vaak tot ongemakkelijke situaties. Dat is op te lossen door iemand met een witte stok of geleidehond ruim baan te geven.
Ik hoor zelf bij een risicogroep en daarom bleef ik in het begin vooral thuis, net als de rest van mijn gezin. Aanvankelijk heb ik echt genoten van de rust. Later bedacht ik dat het juist een mooie tijd was om met mijn geleidehond Paco te trainen, omdat het in de winkels lekker rustig was. Maar ik had geen idee van de extra obstakels die er waren. Zo schok ik me de eerste keer een hoedje van de plastic schermen in de winkels. En wat dacht je van iemand die bij binnenkomst roept dat je je handen moet desinfecteren? Ik heb geen idee waar dat geluid vandaan komt en waar de desinfectant staat.
Voor Paco is het nu extra lastig op straat, in winkels of op de markt. Zo zijn bijvoorbeeld terrassen vergroot en staan er vaak borden en linten. Voor ons lijkt het soms op een hindernisbaan, zeker omdat we extra opletten en mensen op ruime afstand willen passeren. Daarom blijf ik nu liever huis. Ik bestel bijvoorbeeld boodschappen online en ga niet weg op tijden dat het druk is. Nu alles losser wordt, zijn de regels wat onduidelijker en dat vind ik lastig.
Ik kan me geen voorstelling maken van de anderhalvemetermaatschappij. Dat is geen nieuw normaal! Het zou voor mij onder meer betekenen dat ik mijn vrijwilligerswerk bij hospice De Goudsbloem niet kan doen. Dat zou ik heel jammer vinden. Ik mis dat werk heel erg.
Toch heeft deze tijd ook iets positiefs in zich. Ik vind de saamhorigheid en de positieve acties fantastisch om te horen. Deze crisis toont ook de zwakke plekken van de zelfredzame samenleving aan. Ik hoor veel schrijnende verhalen, maar zelf ervaar ik gelukkig dat er veel hulpvaardige mensen zijn. Als we allemaal wat meer rekening houden met elkaar, dan wordt de wereld vanzelf een stuk mooier.”
Elise Vagevuur-Goevaerts (51 jaar)
‘Hoe gaoget mi oew?’ is een rubriek van fotografe Ellis Rijkers en tekstschrijfster Hubertine van den Biggelaar.
