Hoe gaoget mi oew, Jas en Anny?
MEIERIJSTAD - Gewone mensen maken nu bijzondere tijden mee. Omroep Meierij brengt ze in beeld ….
“’Het gaat steeds beter,’ zegt Rutte. Hij heeft gelijk, maar het heeft wel heel veel tijd nodig. We wonen allebei in De Watersteeg, maar niet bij elkaar. In huis mochten we elkaar niet zien. Inmiddels mogen we elkaar binnenshuis wel zien, maar alleen met mondkapjes op. Dat vinden we vreemd, want personeel op de afdeling draagt ze niet. Al begrijpen we wel dat mondkapjes nodig zijn om besmetting van afdeling naar afdeling te voorkomen. Toch vinden we er maar weinig aan om elkaar op deze manier te zien. Maar we moeten het er maar mee doen.
Anny miste Jas ontzettend. Logisch, want we zijn al bijna 60 jaar getrouwd. We zijn de afgelopen tijd wel gaan wandelen, op afstand van elkaar. Nu mogen we voortaan elkaar buiten onder mondkapje zien. En al mocht het niet, Anny heeft Jas toch een kus gegeven.
Het is al heel fijn dat we elkaar na 10 weken gemis weer kunnen zien. In die tijd heeft Anny veel in de tuin gezeten en genoten van de kaarten en cadeaus die ze kreeg. Dat waren er een heleboel. Dat stak haar echt een hart onder de riem, al bleef het gemis van contact met Jas en kinderen groot. Daarom wilde Anny soms over het hek klimmen om naar Jas te aan.
Anny werd ook wel eens boos. Ze zei dan: ‘Van mij mag iedereen gewoon op bezoek komen. We gaan toch allemaal een keer dood. Nu word ik door die ziekte opgesloten. Ik kan alleen bellen en buurten vanachter het hek, als dieren in de dierentuin.’
Ook Jas vond het jammer dat hij alleen maar op zijn balkon kon zitten. Hij miste het naar buiten gaan. Lekker wandelen met zijn vrouw of een ijsje eten met de kinderen mocht niet. Op de afdeling was genoeg te doen. Jas kon genieten van tv-kijken, en praatje met medebewoners kaarten of de krant lezen.
Het gaat steeds beter. Dat is ook zo. Maar voor ons gaat het wel langzaam. We verlangen weer naar normaal contact met elkaar, de kinderen en kleinkinderen. Zonder glas, mondkapjes of protocollen. Toch zijn we vol lof voor de verzorging in De Watersteeg. We willen alle medewerkers bedanken voor de goede zorgen. Het verzorgend personeel is zó lief voor ons en andere bewoners geweest. Zij hebben heel hard moeten werken en hebben ons fantastisch verzorgd. Het leek wel een hotel. Respect!”
Jas en Anny van de Vorstenbosch (91 en 86 jaar)
‘Hoe gaoget mi oew?’ is een rubriek van fotografe Ellis Rijkers en tekstschrijfster Hubertine van den Biggelaar.
