Hoe gaoget mi oew, Leon?
MEIERIJSTAD - Gewone mensen maken nu bijzondere tijden mee. Omroep Meierij brengt ze in beeld ….
“Ik zeg meestal: ‘Goed’. Dat is gewoon het gemakkelijkst en dan hoef ik niet te praten over mijn onderliggende pijn, emoties en onmacht die het coronavirus met zich meebrengt. Toen ik 10 jaar geleden verzorgende IG werd had ik nooit gedacht dat ik voor zó’n moeilijke opgave zou komen te staan. Elke dag verzorg ik kwetsbare mensen die getroffen zijn door dit virus, zoals mensen met verschillende onderliggende aandoeningen of met dementie.
Deze mensen mochten van de ene op de andere dag geen bezoek meer ontvangen. Daarom zijn we voor hen nu extra belangrijk. Ik vind het soms lastig, omdat de verzorging van de zieke bewoners veel tijd van ons vraagt. We hebben daardoor maar weinig tijd om te kunnen investeren in gezonde bewoners. Gelukkig krijgen zij meer aandacht van medewerkers van de huishoudelijke dienst.
Waar ik blij van word is dat we er niet alleen voor staan. De vele kaartjes, taarten en bloemen zijn een belangrijk steun in de rug: voor de medewerkers, maar veel meer nog voor de bewoners. Ik geniet minstens zoveel als de bewoners zelf als we beeldbellen met familie. En als er muzikanten komen, laat ik mezelf helemaal gaan. Dat heb je af en toe écht nodig om het vol te houden.
Op de groep waar ik werk zijn 3 van de 8 bewoners aan corona overleden. Op de hele afdeling zijn 15 van de 48 bewoners gestorven. Dat grijpt je ontzettend aan. Ik heb familie voor het raam zien staan die machteloos toe moest kijken hoe hun dierbare vrouw en moeder haar laatste adem uitblies. Dan zag je hoe collega’s een dag daarna de kamer leeghaalden en alle spulletjes in de in de recreatiezaal zetten. Op de plek waar nóg meer spullen stonden van andere overleden bewoners. De familie mocht deze spullen dan aan de voordeur ophalen.
Dat vind ik moeilijk. Zeker als ik dan denk aan de sobere uitvaart met maximaal 30 personen. Daardoor kunnen wij geen afscheid nemen van de overledene en zijn of haar familie. Terwijl je juist nu zo graag die familie een hart onder riem wilt steken.
Op onze afdeling zijn veel kamers vrijgekomen. Daarom is daar nu een cohortafdeling geopend. Hier sterken ook coronapatiënten van buitenaf aan. Als ze helemaal virusvrij zijn gaan ze naar huis. Toch ben ik niet bang om op het werk besmet te raken. Ik ben veel banger om het virus op te lopen in een winkel of als mensen dicht langs me lopen.
Daarom zoek ik na het werk vooral de rust op. Even met mijn hond wandelen of naar mijn dochter om achter glas mijn kleinkinderen te kunnen zien. Ik ben dankbaar dat het virus tot nu toe aan ons voorbij is gegaan. Maar ik ben ook bang voor de volgende golf als mensen zich niet aan de regels houden.”
Leon van Veghel (60 jaar)
‘Hoe gaoget mi oew?’ is een rubriek van fotografe Ellis Rijkers en tekstschrijfster Hubertine van den Biggelaar
