Liefde, sport en veul lachen houden Fried en Annie al zestig jaar bij elkaar

SINT-OEDENRODE – Het is eind jaren vijftig. De twintiger Fried van Bokhoven uit Vught is een begenadigd danser. Hij heeft les gehad. Samen met een kameraad rijden ze op de brommer stad en land af om te gaan dansen. Als hij een danslokaal in Schijndel binnenstapt ziet hij een meisje “zo skon da wilde nie geleuven”. Da’s de mijne, zegt Fried tegen zijn kameraad. Het meisje is Annie Bax uit Sint-Oedenrode. Maandag zijn ze zestig jaar getrouwd.

Hij brengt haar ’s avonds thuis, naar Rooi. Fried had geen idee waar dat lag. Ze scharrelden wat en maakten een afspraak. Een paar dagen later reed Fried op de brommer van Vught naar Rooi. Op zijn hoofd had hij een “André van Duin-helmpje” en hij droeg de lange leren jas van zijn vader. "Ik vond dat wel stoer," zegt hij.

Bijna in de broek geplast

Annie en een vriendin die hem bij de gemeentegrens opwachtten, dachten daar heel anders over. “Mijn vriendin plaste bijna in haar broek van het lachen omdat ze dacht dat ik met een oud menneke had afgesproken,” zegt Annie. De helm moest af en de jas uit. Geen denken aan dat Annie met iemand met zo’n outfit over straat zou gaan.

Onder die leren jas droeg Fried een keurig pak. “Ze was meteen verliefd op me,” zegt hij zestig jaar later. “Da denkte gij,” zegt Annie. “Ik vond jou alleen maar een leuke vent”.

Moppentapper

Ze gingen naar de bioscoop en kregen verkering. Dat viel vooral bij de moeder van Annie niet in goede aarde. Ze vond de moppentapper Fried maar een rare snoeshaan. De verkering hing aan een zijden draad toen Fried de vader van Annie hielp met het maken van een trap. “Die moeten we aanhouden,” sprak de oude heer Bax. “Da’s unne goeie timmerman.”

Annie twijfelde nog. De afstand Vught-Sint-Oedenrode was wel een heel eind. Maar toen Fried haar meenam naar het carnaval in Vught was ze verkocht. Zo’n feest kenden ze in Rooi niet. Het feesten is een rode draad in hun relatie gebleven. Nog altijd gaan ze rock&rollen op de Elvisdag in Boskant.

Racemonster

Er was nog iets dat de twee bijna letterlijk aan elkaar bond. Dat was de motor die Fried na hun huwelijk aanschafte in ruil voor de brommer. Annie was gek op dat racemonster. Ze werden echt een team. Fried: “Ze kon heel goed meerijden want ze hong heel vast tegen min aon”. Ze gingen wel eens zo plat door de bocht dat Annie de hakken van haar schoenen verloor. De tachtigers kunnen er nu beiden hartelijk om lachen.

Fried en Annie waren sowieso een sportief stel. Ze draaiden er in die beginjaren de hand niet voor om met de renfiets door de Oostenrijkse bergen te gaan. “Ik ben wel eens bovengekomen dat wildvreemde mensen voor me stonden te klappen,” zegt Annie.

Fried ging verder in de fietssport. Hij stond aan de wieg van de toertocht van Sint-Oedenrode naar Alzenau. Annie deed mee aan wandeltochten naar Den Bosch. Dit jaar voor het eerst niet vanwege corona. Is ze samen met Fried op de fiets naar de Bossche Sint-Jan gegaan.

Twee benen op de grond

Zo gaan ze als zestig jaar samen door het leven. “Het is geven en nemen,” zegt Annie. “Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Als iemand zegt dat dat wel zo is dan geleuf ik doar niks van”.

Fried en Annie hebben hun portie gehad. Eén van de zonen overleed op 29-jarige leeftijd. Annie: “Dan wordt alles anders”. Fried: “We hebben geprobeerd met twee benen op de grond te blijven en daar hebben we ontzaglijk veel steun bij gekregen. Onze kleinkinderen zijn vanaf het moment dat hun vader overleed ontzettend veel bij ons geweest.”

De band met hun kleinkinderen is heel sterk. Ze komen allemaal met vrienden en vriendinnen elke vrijdag bij opa en oma friet eten. Fried: “Dat houdt de familie bij elkaar. Het is dan ook heel gezellig. We horen naar welke festivals ze gaan en we moeten vaak lachen om wat ze zo allemaal meemaken.”

Gestolen worst

Vroeger maakten ze andere dingen mee. Fried heeft een klein voorbeeldje: “Wij gingen vroeger in Vlijmen dansen. Toen kwamen we langs een slager en zagen grote worsten voor het raam hangen. Het bovenlicht was open. Wij niet te lui. Wij pakten die worsten en net op dat moment kwam de pliesie eraan. Wat of we aan het doen waren? We zijn wezen dansen en hebben honger, zeiden we. Pak er voor mij ook eentje zei die pliesieagent. Die nam het heel mooi op. Dat maak je tegenwoordig niet meer mee. Dat is nou eenmaal de tijd.”

Fried en Annie hebben een paar dingen geleerd om vitaal oud te worden. Fried: “Aan het sporten blijven, gezond eten, op tijd een feestje, veul lachen, ge makt lief en leed mee, maar ge moet het lief pakken en verder leven. Zo sukkelde langzaamaan naar zestig jaar getrouwd.”

Annie is het er roerend mee eens.