‘Ons ziekenhuis is weg, maar niet vergeten’ (Video)

‘Ik ging bekant iedere dag kijken”, vertelt de 85-jarige Veghelaar die het terrein op mocht van het sloopbedrijf Van der Linden. “Ik moest wel een helm op en mijn sandalen dat vonden ze ook niet zo’n goed idee”, lacht Adriaan die het bedrijf van zijn familie heel goed kent. Ja, hij moest flink uitkijken tijdens het foto’s maken, maar hij is nooit geraakt door betonblokken. Wel door een boze vogel die in het verlaten ziekenhuis een nest eieren aan het uitbroeden was. “Als de slopers gingen schaften, kon ik kortbij komen. Zo ben ik nog een keer naar boven gegaan, dat mocht eigenlijk niet, maar het was onder de schaft. Want als ze dan aan het puin breken waren gegaan …. “

Wat Adriaan opviel was dat er zo veel ijzer in het ziekenhuis zat. “Vrachtwagens vol! En ook veel beton natuurlijk. Toen de bovenbouw weg was, zat er nog bijna net zo veel in de grond want het was een en al grote kelder. Overal dikke muren en dikke ijzeren balken. Als de slopers zo’n balk er met de kraan uittrokken dan sodemieterde er weer een stuk gebouw naar beneden.”

Een gemis?
En óf de mensen het ziekenhuis missen, weegt Adriaan. “Als ik uit de poort kwam, vroegen mensen als eerste: ‘mag jij er op?’ en dan begonnen ze te vertellen: ‘potverdorie, dat dit kan! Het is gewoon weggegooid geld, kapitaalvernietiging!’ Er waren mensen die echt boos waren. ‘Zo’n skôn gebouw! Toch veul skônder as nou in Uje! Als je iets bijzonders hebt, moet je tóch naar een ander ziekenhuis toe. In Uden is het toch hetzelfde als hier!’ Ja, sommigen waren heel fel!”

Oude mannenhuis
Zelf heeft Adriaan ook enkele keren in het ziekenhuis gelegen en ook herinnert hij zich zijn vader die in het gasthuis bij de andere ‘oude mannen’ moest gaan wonen. “Het was een grote gang met links en rechts schotten met gordijnen ervoor. Dat was dan een kamertje. Je had er ook nog eerste, tweede en derde klas en al deden de zusters er hun best voor de bewoners, het was helemaal niks. Maar er was toen ook nog niets anders. Ik was blij dat ons vader daar weg kon.”

Mooiere herinneringen heeft Adriaan aan de vleugel, waar zijn lief Diny woonde die verpleegster was. “Ik ben nooit bij haar op de kamer geweest, nee, ik mocht er niet binnen! Maar als ze om tien uur afgewerkt was, stond ik buiten te wachten. Dan zag ik bij haar het licht aangaan en dan keek ze naar buiten. ‘Ja, hij staat er’.”

Puin
Het ziekenhuis zit dus nog in zijn hart, maar het gebouw zelf is verwerkt onder de straten van de nieuwe wijk. “Het grootste gedeelte van het steenpuin is naar de Doornhoek gegaan als ondergrond van de nieuwbouw van de Van Berkelgroep”, weet Adriaan die ook wel met plezier op de oude plek van het ziekenhuis komt. Want ja: “het wordt tóch een mooie wijk! Maar het ziekenhuis is weg en het komt nooit meer terug. Je ziet het nooit meer, …. maar wel in dit boek!”

Het boek "Bouw en sloop Ziekenhuis Bernhoven" is voor € 12,50 te koop bij Boekhandel Wim Schellen en bij Adriaan van der Linden, Hertoghof 6-10, Veghel.