Samenleven moeten we samen doen!
MEIERIJSTAD – Tijdens de Week van de Eenzaamheid wordt extra aandacht gevraagd voor mensen die eenzaam zijn. In Meierijstad is er de ‘Coalitie tegen de eenzaamheid’, waarin verschillende organisaties samenwerken om eenzaamheid te bestrijden. En er zijn ook verschillende andere initiatieven om eenzaamheid tegen te gaan. Een daarvan is de werkgroep diaconie van de H. Oda Parochie in Sint-Oedenrode.
Diaconie en caritas zijn begrippen die niet iedereen meer kent. Het betekent zorgen voor de naasten, iets voor de ander willen betekenen en dienstbaar zijn aan de mensen en samenleving. Van oudsher is caritas erg belangrijk geweest voor de samenleving. Onderwijs en zorg waren in vroeger tijden vooral een zaak van de kerken. En nog steeds is de individuele zorg en aandacht voor de ander (de diaconie) onmisbaar in de maatschappij. Huisbezoek is een belangrijk onderdeel van de diaconie.
Groot probleem
Uit allerlei onderzoeken blijkt dat eenzaamheid een groot probleem is. José van Boxmeer ziet het ook in praktijk. “Er zijn veel mensen die zelden bezoek ontvangen. Velen leven in een soort holte, waarbij zij slechts door professionals worden omringd. Juist daarom is het niet protocollair en niet probleemgericht werken zo belangrijk. Misschien moet je wel niet van werken spreken. Het gaat immers vooral om de ontmoeting. Dat ontmoeten gebeurt onder meer doordat we bij mensen op huisbezoek gaan.
Mensenwerk
José van Boxmeer benadrukt dat de vrijwilligers werken vanuit hun hart. “Er zijn geen protocollen en de ontmoeting is gericht op de hele mens. Geen mens valt immers helemaal samen met het probleem dat zij of hij heeft. Onze vrijwilligers willen mensen bijstaan op een medemenselijke manier. Dat kan gaan om samen koffie drinken, samen winkelen of een goed gesprek voeren. Dat lijkt heel normaal, maar dat is voor velen niet vanzelfsprekend.
Meerwaarde
De huisbezoeken vindt José van Boxmeer meerwaarde hebben. “Als je bij iemand thuis komt, zie je vaak de werkelijke situatie. Eenzaamheid kan vele oorzaken hebben. Denk aan mensen die arm of ziek zijn en zich hiervoor schamen of niet goed aan de samenleving mee kunnen doen. Met huisbezoeken zijn we er gewoon als mens voor de ander: zonder oordeel en met volle aandacht. Waar nodig wordt, altijd met toestemming van de persoon zelf, doorverwezen naar professionele hulp. Door te kijken en te luisteren en volop aandacht te hebben voor zijn naaste. We maken contact vanuit een meelevende houding, vanuit de overtuiging dat we samenleven samen moeten doen!”
