Steunouders in Meierijstad gezocht

Steunouders komen vaak in beeld als een ouder een klein netwerk heeft. “Elke ouder heeft tijd voor zichzelf nodig. Veel ouders kunnen dan rekenen op ondersteuning van familie, vrienden of buren. Zij vangen dan een kind op of gaan wat gezelligs met een kind doen.  Maar soms is dat netwerk van een ouder er niet of onvoldoende, bijvoorbeeld als iemand net verhuisd is, alleenstaande ouder is of zelf gezondheidsproblemen heeft,” legt coördinator Anne van Dinther uit. “Dan is een steunouder die een half jaar tot een jaar ondersteunt een uitkomst.” Daarmee ruimt Anne een belangrijk vooroordeel uit de weg. Veel mensen denken ten onrechte dat de steunouders alleen kinderen met een beperking of in een ingewikkelde gezinssituatie opvangen. Dat is dus niet zo.”

Mirjam van Esch is een van de vier steunouders in Meierijstad. “En dat is ontzettend genieten,” benadrukt ze. “Elke woensdagmiddag komt een vijfjarige bij mij. We hebben samen zoveel plezier!” Toen Mirjam hoorde van het steunouderschap was ze meteen enthousiast. “Maar ik wist niet of ik wel steunouder kon worden. Want ik ben alleenstaand, heb geen kinderen en woon in een appartement.” Allemaal geen bezwaar, zo vertelt Anne van Dinther. “Iedereen die ouder is dan 21 jaar kan zich opgeven als steunouder. De enige voorwaarden zijn dat je een verklaring omtrent gedrag moet overleggen en dat je structureel een half jaar of een jaar op een vast dagdeel tijd hebt om een kind op te vangen.”

Wat Mirjam vooral aanspreekt is de positieve insteek van het project. “Het gaat erom dat je een kind een plezier doet. Ik geniet elke keer weer met volle teugen als mijn vijfjarige komt. Ik vind het steunouderschap een verrijking van mijn leven.  Het is fijn om te weten dat ik met deze opvang de ouders een steuntje in de rug geef. Maar meer dan dat is het ook niet. Als steunouder ben je nadrukkelijk geen opvoeder of probleemoplosser.” 

Goede match Het mag duidelijk zijn: de match tussen Mirjam en haar vraaggezin is een schot in de roos. En dat moet ook, vindt Anne van Dinther. “Het is belangrijk dat er een klik is tussen kind en steunouder, maar ook tussen vraag- en steunouder. We kijken heel zorgvuldig naar wat een gezin voor steun nodig heeft maar ook of een steunouder bij een gezin past. Vraagouders bespreken met mij hun behoefte en vullen een vragenlijst in. Zo krijg ik helder welk steuntje in de rug iemand nodig heeft. Steunouders maken ook eerst persoonlijk kennis met mij. Voordat ze aan de slag kunnen, volgen ze een online training. Als ik denk dat er een match is, volgt er een kennismakingsgesprek. Vraag- en steunouder maken dan kennis en ik ben daar dan ook bij aanwezig. Is er een match, dan maken we duidelijke afspraken over de manier waarop de steunouder een kind opvangt. Die afspraken vind ik heel belangrijk, want als steunouder moet je je rol kennen en je grenzen kunnen trekken. Dat houd ik trouwens ook in de gaten. Elke drie maanden evalueer ik met de steunouder en ik ben tussentijds ook altijd bereikbaar voor vragen. Dat geldt trouwens ook voor de vraagouders. Als iemand meer wil weten over dit project, dan sta ik voor hem of haar klaar.”