Zestig jaar getrouwd: ‘vooral lief zijn en soms mopperen’
VEGHEL – “Het was koud, vooral heel erg koud”. Piet (90) en Bep (87) van der Doelen uit Veghel herinneren zich hun trouwdag op 8 januari in de winter van 1963 nog levendig. En inderdaad, een onderzoekje wijst uit dat het op die dag bijna zes graden vroor. Tien dagen later zou de zwaarste Elfstedentocht aller tijden gewonnen worden door Reinier Paping, bij -18 graden overigens. Maar daar was het koppel toen helemaal niet mee bezig.
Toch maakt het praten over de kou van toen wel wat los bij Bep en Piet. “Toen we trouwden hadden we in ons nieuwe huis een petroleumkachel in de keuken en een kolenkachel in huiskamer”, herinnert Piet zich. Nu is er wel wat meer comfort in hun warme appartement in Veghel. Het diamanten echtpaar wordt tijdens het interview bijgestaan door dochter Ivon, schoondochter Jeanne en kleindochter Janne. De dames vullen aan waar nodig.
Nieuwvliet-Bad
Piet en Bep zitten op dinsdag nog vol van het afgelopen weekend. Met hun vier kinderen Hans, Riëtte, Ivon en Ils en hun echtgenoten vierden ze hun diamanten huwelijk in het Zeeuwse Nieuwvliet-Bad. Bep: “Een heel fijn weekend met de naaste familie; we hebben super 8mm-filmpjes van vroeger afgedraaid met een projector, erg leuk.” De veertien (bonus)kleinkinderen waren er niet bij maar het duo kreeg van elk van hen een foto met daarop een leuke tekst. “Bovendien zat er een ‘cadeaubon’ bij om met elk kleinkind gezamenlijk wat leuks te doen.
Bep en Piet leerden elkaar kennen in 1955 tijdens een bruiloft in Veghel waar Bep als buurmeisje meehielp bij het feest. Piet was bevriend met de broer van de bruid en was dus ook op het feest. Piet: “ik zat op dat moment als dienstplichtig militair op legerplaats Oirschot, samen met mijn vriend”. Het was duidelijk geen liefde op het eerste gezicht, want beiden weten niet meer of ze hebben gedanst. Bep weet nog wel dat ze Piet op de trap heeft staan uitzwaaien. En Piet weet dat hij daarna brieven aan Bep is gaan schrijven. De kennismaking resulteerde in een verkering van acht jaar.
Terugtraprem
Bijzonder was dat ze in hun verkeringstijd al samen op vakantie gingen. Fietsvakanties naar Spa, Hamm en Dinant in de Ardennen. “Op een gewone fiets met terugtraprem” benadrukt Piet, “dus niks elektrisch zoals tegenwoordig.“
“Van onze ouders mochten we op vakantie, ze hadden daar schijnbaar geen problemen mee”, vertelt Bep. “En wij natuurlijk ook niet!”. Deze wel heel moderne opvatting voor die tijd ging wel gepaard met een duidelijke afspraak met de ouders: ‘Ge komt terug, zoals ge gegaan bent’ en daar hebben Piet en Bep zich altijd aan gehouden.
Na hun huwelijk hebben Bep en Piet het samen goed gemaakt. Het was een traditioneel huwelijk van kostwinner en huisvrouw/moeder (“zo ging dat in die tijd”). Piet werkte decennia voor een bedrijf in hang- en sluitwerk in Helmond. “Hij begon er als chef van het magazijn, maar werkte zich op tot bedrijfsleider.” Bep is trots op dat haar man, die meebouwde aan het succes van het bedrijf dat uiteindelijk drie vestigingen had. Piet was trouwens in zijn vrije tijd ook nog edelsmid. Hij maakte bijvoorbeeld kelken, kandelaren of asbakken. Zijn mooiste werk was de restauratie van de kroonluchter uit de Lambertuskerk in Veghel. “De stalen kabel was geknapt en de kroonluchter was op de grond gevallen.” Met anderen heeft Piet de lamp in drie maanden hersteld.
Driecijferig telefoonnummer
Bep werkte na haar huwelijk dus niet voor een baas. Maar eerder was dat wel anders. Bij Bep thuis hadden ze een begrafenisonderneming en voor haar trouwen had ze daar haar taken. Maar ze was ook een tijd lang telefoniste bij de toenmalige PTT. Ze bediende het schakelbord en weet - heel verrassend- nog steeds het telefoonnummer van haar lief. “Slagerij van der Doelen van de ouders van Piet had een driecijferig nummer: 123. En ons nummer van de begrafenisondernemer was 208. Garagebedrijf Van Berkel had 64”, lacht Bep.
Het geheim van de smid
“Je moet vooral lief zijn voor elkaar en soms mopperen”, verklapt Piet het geheim van een goed huwelijk. “En je moet het leven nemen, zoals het komt”, vult Bep aan. Bep noemt Piet rustig, behulpzaam en galant. “Ik heb nooit problemen met hem gehad, anders was ik wel weggeweest”, grapt Bep. Piet noemt zijn vrouw lief en zorgzaam. “Soms te, ze kan moeilijk nee zeggen”.
Toch maakt het praten over de kou van toen wel wat los bij Bep en Piet. “Toen we trouwden hadden we in ons nieuwe huis een petroleumkachel in de keuken en een kolenkachel in huiskamer”, herinnert Piet zich. Nu is er wel wat meer comfort in hun warme appartement in Veghel. Het diamanten echtpaar wordt tijdens het interview bijgestaan door dochter Ivon, schoondochter Jeanne en kleindochter Janne. De dames vullen aan waar nodig.
Nieuwvliet-Bad
Piet en Bep zitten op dinsdag nog vol van het afgelopen weekend. Met hun vier kinderen Hans, Riëtte, Ivon en Ils en hun echtgenoten vierden ze hun diamanten huwelijk in het Zeeuwse Nieuwvliet-Bad. Bep: “Een heel fijn weekend met de naaste familie; we hebben super 8mm-filmpjes van vroeger afgedraaid met een projector, erg leuk.” De veertien (bonus)kleinkinderen waren er niet bij maar het duo kreeg van elk van hen een foto met daarop een leuke tekst. “Bovendien zat er een ‘cadeaubon’ bij om met elk kleinkind gezamenlijk wat leuks te doen.
Bep en Piet leerden elkaar kennen in 1955 tijdens een bruiloft in Veghel waar Bep als buurmeisje meehielp bij het feest. Piet was bevriend met de broer van de bruid en was dus ook op het feest. Piet: “ik zat op dat moment als dienstplichtig militair op legerplaats Oirschot, samen met mijn vriend”. Het was duidelijk geen liefde op het eerste gezicht, want beiden weten niet meer of ze hebben gedanst. Bep weet nog wel dat ze Piet op de trap heeft staan uitzwaaien. En Piet weet dat hij daarna brieven aan Bep is gaan schrijven. De kennismaking resulteerde in een verkering van acht jaar.
Terugtraprem
Bijzonder was dat ze in hun verkeringstijd al samen op vakantie gingen. Fietsvakanties naar Spa, Hamm en Dinant in de Ardennen. “Op een gewone fiets met terugtraprem” benadrukt Piet, “dus niks elektrisch zoals tegenwoordig.“
“Van onze ouders mochten we op vakantie, ze hadden daar schijnbaar geen problemen mee”, vertelt Bep. “En wij natuurlijk ook niet!”. Deze wel heel moderne opvatting voor die tijd ging wel gepaard met een duidelijke afspraak met de ouders: ‘Ge komt terug, zoals ge gegaan bent’ en daar hebben Piet en Bep zich altijd aan gehouden.
Na hun huwelijk hebben Bep en Piet het samen goed gemaakt. Het was een traditioneel huwelijk van kostwinner en huisvrouw/moeder (“zo ging dat in die tijd”). Piet werkte decennia voor een bedrijf in hang- en sluitwerk in Helmond. “Hij begon er als chef van het magazijn, maar werkte zich op tot bedrijfsleider.” Bep is trots op dat haar man, die meebouwde aan het succes van het bedrijf dat uiteindelijk drie vestigingen had. Piet was trouwens in zijn vrije tijd ook nog edelsmid. Hij maakte bijvoorbeeld kelken, kandelaren of asbakken. Zijn mooiste werk was de restauratie van de kroonluchter uit de Lambertuskerk in Veghel. “De stalen kabel was geknapt en de kroonluchter was op de grond gevallen.” Met anderen heeft Piet de lamp in drie maanden hersteld.
Driecijferig telefoonnummer
Bep werkte na haar huwelijk dus niet voor een baas. Maar eerder was dat wel anders. Bij Bep thuis hadden ze een begrafenisonderneming en voor haar trouwen had ze daar haar taken. Maar ze was ook een tijd lang telefoniste bij de toenmalige PTT. Ze bediende het schakelbord en weet - heel verrassend- nog steeds het telefoonnummer van haar lief. “Slagerij van der Doelen van de ouders van Piet had een driecijferig nummer: 123. En ons nummer van de begrafenisondernemer was 208. Garagebedrijf Van Berkel had 64”, lacht Bep.
Het geheim van de smid
“Je moet vooral lief zijn voor elkaar en soms mopperen”, verklapt Piet het geheim van een goed huwelijk. “En je moet het leven nemen, zoals het komt”, vult Bep aan. Bep noemt Piet rustig, behulpzaam en galant. “Ik heb nooit problemen met hem gehad, anders was ik wel weggeweest”, grapt Bep. Piet noemt zijn vrouw lief en zorgzaam. “Soms te, ze kan moeilijk nee zeggen”.
